Zakazana miłość IX

Bardzo przepraszam za opóźnienie, jednakże nie wynikało ono z mojego "widzimisię", dlatego mam nadzieję, ze wybaczycie. Rozdział niedługi, ale to dlatego, że kolejny pojawi się za kilka dni.
Pozdrawiam wszystkich, i jeszcze raz przepraszam.

                                                                 ~*~

Kolejne dni były dla Hermiony, Draco i Harry’ego bardzo wyczerpujące. Czas upływał im na doskonaleniu tego, co już umieli i na nauce tego, co było dla nich nowe. Oprócz tego uzupełniali swoją wiedzę o świecie, w którym się znaleźli i o istotach zwanych Czarnymi Mgłami, z którymi być może przyjdzie im walczyć. Gdy tylko mieli przerwę pomiędzy tymi zajęciami, razem z jednym z Założycieli zwiedzali nieukończone wnętrza Hogwartu, słuchając o ich planach dalszej budowy zamku. Znalezienie choć chwili dla siebie graniczyło niemal z cudem.

Podczas tych niewielu chwil spędzanych samotnie, każde z nich zastanawiało się, z czym jeszcze, prócz Mgieł, przyjdzie im się zmierzyć.

Draco najczęściej wędrował na brzeg jeziora, by tam spokojnie myśleć. Dwa dni wcześniej udało znaleźć mu się małe schodki, ukryte przed ciekawskimi oczami wyglądającymi z okien zamku. To tam w ostatnim czasie przesiadywał. Najczęściej zastanawiał się, czy decyzja o powrocie, którą podjęli, nie była zbyt pochopna. Bardzo chciał wrócić do domu, do ukończonego Hogwartu, który zawierał jego Ślizgońskie dormitorium, ale w czasach, z których pochodził, czekały na niego problemy, z którymi nie chciał i nie umiał sobie poradzić. Pozostanie w tych czasach sprawiłoby, że jego problemy by zniknęły. Czy jednak uciekanie przed problemami rozwiązałoby je?

Gdyby pozostał w tym świecie, zapewne musiałby sobie radzić sam, bo Granger i Potter byli zdecydowani wrócić do ich czasów.

Jak wyglądałoby życie tutaj?

Trudno było mu się dostosować do zasad panujących w tym świecie- były zbyt odległe od tych stosowanych w jego czasach.

Gdyby jednak zdecydował się zostać nie musiałby wykonywać zadania powierzonego mu przez Czarnego Pana.  Jednak z drugiej strony nikt nie wie, jakie konsekwencje ponieśliby jego rodzice. Nie mógł pozostawić ich na pastwę losu.

-Tutaj jesteś! Szukaliśmy Cię z Harrym- ciepły, delikatny głos sprowadził go na ziemię.

-Nie pomyślałaś, że chciałbym zostać sam, Granger?- warknął Draco, co jednak nie zraziło dziewczyny. Usiadła obok niego i zapatrzyła się w niespokojną tego dnia taflę jeziora.

-Człowiek nie może przebywać zbyt długo sam, tylko ze swoimi myślami- odparła, nie patrząc na niego.

Czas, który spędzili razem, w obcym świecie sprawił, że zaprzestali kłótni. Ich relacji nie można było nazwać przyjacielskimi, ale zmianę w nich można było zaliczyć na plus.

-Martwisz się czymś?- spytała nagle, a Draco na jej słowa uśmiechnął się kpiąco.

-Myślisz, że Ci powiem?

Gryfonka nie mogła się nie uśmiechnąć.

Po chwili podniosła się z miejsca i wyciągnęła rękę w stronę chłopaka, by pomóc mu wstać. Dla innych byłby to zwykły, koleżeński gest. Dla Hermiony i Draco był to pewien sposób na pojednanie.

Po prawie sześciu latach nienawiści i niezgody Gryfonka wyciągnęła rękę do Ślizgona.         

Oboje zdawali sobie sprawę, że nie był to zwykły, nic nie znaczący gest; Malfoy wiedział, że dziewczyna wykonała krok w jego stronę, a on mógł go przyjąć i znaleźć sojusznika w tym obcym świecie, albo odrzucić i zmagać się z samotnością.

Jeszcze kilka dni temu by się nie zastanawiał, tylko od razu odrzuciłby jej drobny gest pojednania, a do tego wyśmiał. Jednak jeszcze kilka dni temu Hermiona takiego gestu by nie wykonała.

Wystarczyło jedno spojrzenie w jej oczy i już wiedział.

Chwycił delikatnie jej dłoń, przyjmując pomoc a jednocześnie dając jej przyzwolenie do wejścia w jego życie.

Ginny Weasley sięgnęła po kolejną chusteczkę. Tego dnia, gdy wybrała się z Blasie’m do Zakazanego Lasu nabawiła się paskudnego przeziębienia, którego wyleczenie nawet pani Pomfrey zajmowało już trzeci dzień.

O ich wyjściu do Zakazanego Lasu, prócz Parkinson i Nott’a nie dowiedział się nikt, co bardzo cieszyło Rudą. Wciąż jednak rozmyślała o wyprawie, z której niewiele rozumiała, a która dała Diabłowi wiele do myślenia.

Pamiętała dokładnie przedzieranie się przez gęste rośliny, pohukiwanie sów gdzieś w gęstwinach drzew, szelest liści i trzask małych gałązek pod ich stopami.

Przypominała sobie strach, który sprawiał że jej serce biło dużo szybciej niż normalniej, że jej dłonie raz po raz zaciskały się w pięści, a z czoła skapywały pojedyncze kropelki potu.

Najbardziej w jej pamięci zapadał jednak obraz twarzy Blasie’a. Jeśli chłopak się bał, to nie dawał tego po sobie poznać. Był niezwykle skupiony na wszystkim dookoła nich, na tym by nie przegapić żadnego śladu.

Ginny nie wierzyła do końca w powodzenie tej wyprawy, ale było to w tamtym momencie jedyne, co mogła zrobić dla swoich przyjaciół. Tak samo jak Zabini, chwytała się wszystkiego, co mogło dać nadzieję na odnalezienie Harry’ego i Hermiony.

Ślizgon zarządził wyjście z Zakazanego Lasu po jakiś dwóch, a może trzech godzinach wałęsania się po nim. W drodze powrotnej złapał ich deszcz i choć drzewa w miarę skutecznie ochraniały ich przed kroplami, to i tak po wyjściu byli cali mokrzy.

Właśnie przez to panna Weasley spędzała kolejny dzień w Skrzydle Szpitalnym. Mimo jej próśb i zapewnień, że w swoi dormitorium szybciej dojdzie do siebie,  pani Pomfrey nie chciała jej wypuścić.

Chciała wyjść jak najszybciej, by móc porozmawiać z Blaise’m; był jedyną osobą, która chciała rozmawiać o jej przyjaciołach. Nie mogła poruszać tego tematu przy Ronie, bo ten od razu zamykał się w sobie i od niej odchodził; rodzice reagowali podobnie, jeśli tylko mama nie wybuchała płaczem, a profesorowie i tak mieli już dużo na głowie- nie chciała im zabierać czasu.

Niestety, odkąd wylądowała w Skrzydle Szpitalnym, nie widziała Ślizgona.

Z jednej strony nie dziwiła mu się- nie chciała wiedzieć, jak zareagowali by uczniowie Hogwartu, na czele z jej bratem, gdyby Zabini ją odwiedził.

Z drugiej strony jednak, Ruda uważała, że gdyby chciał to zrobić, to znalazłby jakiś sposób, a skoro go nie było, to widocznie mu na tym nie zależało.

Mimo tego, że z Blaise’m nie łączyły ją żadne cieplejsze relacje, chciała by ją odwiedził. W tym momencie czuła się przez niego wykorzystana; on, by odnaleźć przyjaciela, potrzebował pomocy, a tylko ona mogła mu ją zaoferować nie wciągając go przy tym w poważne kłopoty. Wiedział, że i ona kieruje się chęcią odnalezienia swoich przyjaciół i że mu pomoże, nawet w najbardziej nierealnym przedsięwzięciu.

Ginny Weasley i Blaise Zabini zaczęli potrzebować siebie nawzajem.

Mała, ale dość ciężka czarna torebka, podarowana trójce uczniów przez Założycieli leżała w dłoniach Hermiony, która ściskała ją z całych sił. Malfoy, Granger i Potter wpatrywali się w niedawno poznanych znajomych, a w ich oczach dawało się dostrzec mieszaninę podziwu i wdzięczności.

Ci ludzi ofiarowali im ogromną pomoc i wsparcie; zapewnili im przetrwanie w obcym świecie, zupełnie innym od ich świata, nauczyli ich wielu nowych, przydatnych zaklęć.

Nadszedł jednak moment, w którym Hermiona, Harry i Draco musieli wyruszyć sami w nieznane; tylko w ten sposób mogli spróbować wrócić do domu.

-Mam nadzieję, że sobie poradzicie- powiedziała Helga, a następnie, ku niezadowoleniu Malfoy’a, przytuliła każde z nich.

Rowena, mniej wylewna z założycielek, zwyczajnie uścisnęła każdemu dłoń, życząc powodzenia.

Chwilę później Ślizgon i Gryfoni szli za męską częścią założycieli w stronę Zakazanego Lasu.

Pięści trójki uczniów machinalnie zaciskały się na ich różdżkach gdy przekraczali granice lasu. 

Helga machała im, dopóki nie zniknęli między drzewami, choć żadne z nich tego nie zauważyło.

Niebo przybrało już granatową barwę, gdy Ginny wędrowała samotnie korytarzem, w stronę Pokoju Wspólnego Gryfonów. Poruszała się powoli, trochę otumaniona przez eliksiry, którymi karmiła ją pani Pomfrey, a trochę zmęczona- chorobą i nocami, które zamiast na sen, przeznaczyła na rozmyślania.

Gdy wyłoniła się zza jednego z zakrętów, o mało nie została przez kogoś staranowana.

-Patrz, jak łazisz!- warknęła do niej Pansy Parkinson i oddaliła się szybkim krokiem, nie oglądając się za siebie.

-Nie martw się, nic mi nie jest- wymruczała pod nosem Ruda, nim ruszyła dalej korytarzem.

Nigdy nie pałała sympatią do tejże Ślizgonki, ale jako uczennica rok młodsza od niej, w dodatku z innego domu, nie miała z nią zbyt dużej styczności.

Doskonale jednak w jej pamięci utkwił jej obraz miny Parkinson, gdy razem z Zabinim wyłaniała się z Zakazanego Lasu. Dziewczyna ta, czekała na nich razem z Nottem, co niemiło zaskoczyło Gryfonkę.

Pansy i Theodore potraktowali ją tak, jakby jej tam nie było. Nie zareagowali również zbyt wylewnie na widok Blaise’a, co bardzo ją zdziwiło.

Bądź, co bądź chłopak nie wracał z miłej i spokojnej przyjacielskiej pogawędki, tylko z wyprawy, podczas której zginęła już wcześniej trójka uczniów.

Pokiwali jedynie głowami na widok kolegi, a następnie ruszyli przed siebie. Nott rzucił jedynie do Zabiniego, by ten się pospieszył, i chwilę później zniknęli za ogromnymi wrotami zamku.

-Dziękuję, że tam ze mną poszłaś- powiedział Ślizgon przed odejściem, a następnie ruszył śladem swoich towarzyszy.

To wtedy widziała go po raz ostatni.

-Wchodzisz, czy będziesz tu tak stała? Może Cię to zdziwi, ale mam już swoje plany, nie zamierzam tu tkwić cały wieczór- usłyszała głos Grubej Damy, którą przywrócił ją do rzeczywistości.

-Ignis et glacies- wypowiedziała cicho, przypominając sobie nagle, że chciała spytać Hermionę o znaczenie tego hasła. Czy kiedykolwiek uda jej się to jeszcze zrobić?

Nie było łzawego, długiego pożegnania, podczas którego ludzie obiecują sobie ponowne spotkanie.

W jednej chwili trójka uczniów kroczyła dzielnie obok dwójki Założycieli, a już kilka sekund później otoczyły ich gęste, nieprzebyte rośliny rosnące w Zakazanym Lesie. Wtedy byli już zdani tylko na siebie. Nie mieli czasu na rozmyślanie o poznanych niedawno osobach, o tym, co przeżyli w tym świecie, i o tym co ich czeka. Zacisnęli dłonie na różdżkach i oczekiwali na to, co miało się zdarzyć.

-Jest…- dało się słyszeć nagle cichy głos Hermiony, na co Draco i Hermiona unieśli zapalone różdżki w jej stronę.

Gęsta, czarna mgła zdawała się oplatać stojące przed trójką uczniów drzewa i krzewy. Hermiona powoli rozejrzała się dookoła nich, ale Mgła zdawała się docierać do nich tylko z przodu. W myślach nieustannie powtarzała sobie, że najważniejszy jest spokój, co jednak nie sprawiało, że była spokojniejsza.

Wystarczyło jej jednak tylko jedno spojrzenie na swoich współtowarzyszy, by ręce przestały jej się trząść, a serce powróciło do normalnego rytmu. Jedynie słabo widoczne kropelki potu na czole mogły pokazać strach dziewczyny.

-Słyszycie?- spytał cicho Potter, a Ślizgon i Gryfonka pokręcili głowami.

-Myślę, że już czas- dodał chłopak.

Spojrzeli po sobie i, łapiąc się uprzednio za ręce, wkroczyli w niematerialne ciało potwora.

Ginny Weasley spokojnym, wolnym krokiem przemierzała korytarze Hogwartu. Pomimo panującej dookoła niej ciemności szła pewnie; kroczyła nie zwracając uwagi na to, że ktoś może ją zauważyć, a przebywanie o tej godzinie na korytarzu było surowo zabronione. Dziewczyna zdawała się wiedzieć dokładnie, gdzie się wybiera- ani razu się nie zatrzymała, wciąż szła zdecydowanie, nie zastanawiając się, które schody i który korytarz wybrać. W pewnym momencie skręciła nagle, i równie szybko, jednym zaklęciem otworzyła drzwi, przy których się zatrzymała. Spojrzała w lewo i w prawo, a chwilę później zniknęła za drzwiami.

Gdy to zrobiła, zza jednego z filarów wyszedł wysoki, dobrze zbudowany chłopak, z wyciągniętą przed siebie różdżką.

-Jeśli to ma tak wyglądać, to już nigdy więcej nie wejdę w tego stwora!- warknął Malfoy, pocierając obolałą głowę. Zdziwiony, że nikt mu nie odpowiedział, rozejrzał się dookoła.

Ziemię pokrywała soczyście zielona trawa, upstrzona gdzieniegdzie kolorowymi kwiatkami. Drzewa, które rosły dookoła niego porośnięte były dziwnymi, zielonymi, pnącymi się roślinami, które chłopak widział po raz pierwszy w życiu. Słyszał radosne ćwierkanie ptaków, a gdzieś w oddali wyłapał pohukiwanie sowy.

Gdy skończył kontemplować otoczenie, rozejrzał się w poszukiwaniu swoich towarzyszy.  

-Granger?- powiedział cicho, by po chwili bez odzewu dodać głośniej- Potter!

Gdy ponownie nie uzyskał odpowiedzi, podniósł z ziemi swoje obolałe ciało.

-Granger!- krzyknął, a kilka ptaków nad jego głową, poderwało się do lotu- Granger!

Jednak mimo ciągłych nawoływań, przez które nieomal stracił głos, żadne z jego współtowarzyszy się nie pojawiło.

-No to pięknie- powiedział do siebie, ponownie siadając na ziemi.