Zakazana miłość VI

Draco podniósł z ziemi obolałą głowę. Próbował się podnieść całkowicie, opierając się na rękach, ale ciało odmawiało mu posłuszeństwa. Kawałek dalej słychać było jęk Hermiony i przekleństwa Harry’ego.

-Malfoy?- usłyszał chłopak chwilę później gdzieś obok siebie- Dasz radę wstać?

Chłopak jęknął przeciągle i ponownie próbował się podnieść. Tym razem poszło mu sprawniej i udało mu się usiąść.

-Zostaw go Mionka, to Malfoy, on uwielbia dramatyzować- powiedział czarnowłosy chłopak i, biorąc przykład ze swojej przyjaciółki, wstał.

-Masz szczęście, Bliznowaty, że nie mam na nic siły, bo porozmawialibyśmy inaczej- warknął Draco, a chwilę później, przeklinając i jęcząc, również się podniósł.

Harry tylko się na to uśmiechnął. 

Gdy już mniej- więcej doszli do siebie, zaczęli rozglądać się po miejscu, w którym się znajdowali.

Zakazany Las wciąż porażał swym ogromem, ale przez wysokie drzewa prześwitywały promienie słońca.

-Cholera- powiedział nagle Potter, potrząsając lewą ręką na której miał zegarek, a widząc pytające spojrzenie pozostałej dwójki, dodał- Nie działa.

Żadne z jego towarzyszy się jednak tym nie przejęło.

-Powinniśmy się zastanowić, jak wrócić do zamku- powiedział w końcu Chłopiec, Który Przeżył.

-Pierwszy raz Cię popieram, Potter. Pierwszy i ostatni- dodał, widząc że Harry zaczyna się uśmiechać- Jestem głodny i chciałbym już wrócić.

Hermiona wydała z siebie bliżej niezidentyfikowany dźwięk, który brzmiał jak „rozpieszczony arystokrata”, po czym wyciągnęła rękę do swojego przyjaciela, prosząc go o różdżkę.

Ten spojrzał na nią zdziwiony, na co dziewczyna przewróciła oczami.

-Moja się zgubiła, nie pamiętasz?- spytała, odbierając od niego jego różdżkę.

-Wskaż mi- wyszeptała, a różdżka obróciła się w jej lewą stronę.

Harry i Draco niemal od razu ruszyli w tamtym kierunku.

-Cieszy mnie Wasz entuzjazm, ale to nie w tę stronę- powiedziała lekko rozbawiona dziewczyna i ruszyła w przeciwnym kierunku.

-Dlaczego?- spytał głupio Ślizgon, a dziewczyna spojrzała na niego z politowaniem.

-Nie mam siły Wam tego tłumaczyć- jęknęła, lekko zirytowana- Idziecie ze mną, czy zostajecie sami?- powiedziała i zaczęła przedzierać się przez krzaki.

Nie oglądając się za siebie, chłopcy poszli za nią.

-Powinniście pójść się wyspać- powiedziała delikatnie Minewra McGonagall do trójki uczniów siedzących w gabinecie dyrektora Hogwartu.

-Nie ma mowy!- powiedziała twardo Ginny i na znak całkowitej słuszności swojej decyzji, założyła ręce na piersi.

Również Blaise Zabini i Ron Weasley prezentowali tą samą postawę.

Siedzieli w tym gabinecie już całą noc, czekając na jakieś wiadomości o tym, co dzieje się z ich przyjaciółmi. Hagrid, wraz z profesorem Flitwickiem, Snape’m, samym Dumbledorem oraz Arturem i Percy’m Weasley’em przeszukiwali Zakazany Las. Jeśli nie odnaleźliby ich do rana, co niedługo miało nastąpić pojawić się mieli aurorzy.

Molly Weasley i Narcyza Malfoy siedziały w Skrzydle Szpitalnym, raz po raz zażywając eliksir, który miał pozwolić im się uspokoić, jednak z marnym skutkiem. 

Nad ranem Ginny, Blaise i Ron zostali wręcz wygonieni z gabinetu dyrektora. Szli korytarzem, nie odzywając się do siebie, choć cała trójka myślała o tym samym.

-Myślicie, że sobie poradzą? –spytał zachrypniętym głosem Ruda, ocierając spływające po jej policzkach łzy.

-Jest z nimi Hermiona- odpowiedział jej Ron, obejmując ją ramieniem i wykrzywiając do Blaise’a usta w czymś, co w zamyśle miało być chyba uśmiechem.

-Weasley.. yym, Ron ma rację- dodał po chwili Zabini- Wierzę w zdolności Granger, na pewno przyprowadzi ich do zamku szybciej, niż nam wszystkim się wydaje.

-Chodź Ginny, powinniśmy zobaczyć co z mamą- na słowa brata, dziewczyna jedynie pokiwała jedynie głową.

-Czekajcie, idę z Wami- powiedział Blaise, a widząc ich zdziwione spojrzenia, dodał- Odwiedzę ciocię Cyzię, nie powinna być teraz sama.

Cała trójka, ponownie w ciszy, udała się do Skrzydła Szpitalnego.

-Graaaanger, długo jeszcze? Nie mam już siły- na potwierdzenie swoich słów, Draco usiadł na kupce liści.

-Tylko spokojnie Hermiono, tylko spokojnie- powiedziała cicho do siebie dziewczyna, odwracając się do Malfoy’a ze sztucznym, szerokim uśmiechem.

-Gadanie do siebie to nie jest dobry omen, wiesz o tym?- spytał, delikatnie kładąc się na trawie i zamykając oczy.

Hermiona zacisnęła dłonie i przygryzła lekko wargę, próbując stłumić wybuch gniewu, który wciąż był podsycany przez blondwłosego Ślizgona.

-Idziemy dopiero niecała godzinę, a Ty już po raz trzeci wymuszasz postój- warknęła do niego.

-To nie moja wina, że prowadzisz nas jakąś krętą drogą, którą nikt nie chodził od wielu lat- odburknął jej.

-To może teraz, Ty, Malfoy, znajdziesz odpowiednią drogę i Ty poprowadzisz nas ścieżką, która prowadzi do zamku? Zresztą, nikt Ci nie każe za mną iść!- krzyknęła, a na dźwięk jej głosu, z drzewa poderwały się z wrzaskiem dziwne ptaki, których nigdy nie widziała.

-Hmm, nawet zwierzęta uciekają na Twój widok, Granger, ciekawe.

-Nie będę z Tobą dyskutować, Malfoy!- po tych słowach odwróciła się od niego i swojego przyjaciela, który cicho stał z boku i ruszyła dalej.

Po kilku chwilach Harry ruszył za nią, a następnie podniósł się Draco, gdyż nie chciał zostać tam sam.

Pięciu mężczyzn weszło do gabinetu dyrektora Hogwartu, w którym w tamtej chwili siedziała profesor McGonagall. Kobieta spojrzała na nich z nadzieją, ale jedynie Snape zdobył się na pokręcenie głową.

-Nigdzie ich nie ma- powiedział po chwili- Albusie, czas na aurorów, my nic już tu nie poradzimy.

Na jego słowa, Minewra schowała twarz w dłoniach.

Dyrektor natomiast wykaligrafował na kartce kilka słów, a następnie machnął różdżkę, a kartka zniknęła, pojawiając się w tym samym czasie na biurku Ministra Magii.

Hermiona zatrzymała się tak nagle, że chłopcy o mało na nią nie weszli.

-Coś tu jest nie tak- powiedziała do nich z poważną miną, na co Malfoy wybuchnął głośnym śmiechem.

Dziewczyna w jednej chwili znalazła się przy nim i zakryła mu dłonią usta.

-Zamknij się, idioto, coś tu słyszałam!- warknęła.

W tym samym momencie chłopak oderwał jej dłoń od swoich ust.

-Nigdy więcej mnie nie dotykaj, szlamo!- powiedział, ściskając jej nadgarstek.

-Nie mów tak do niej!- odpowiedział mu Harry i gdyby nie to, że dziewczyna go powstrzymała, rzuciłby się na niego.

-Dość. Dość! Nie będziemy ze sobą walczyć, przynajmniej nie teraz.

Jej słowa nie trafiły do towarzyszących jej chłopców, jednak nie zamierzali się z nią wykłócać. Przynajmniej nie w takiej chwili.

Szli dalej, ale wśród odgłosów lasu nie słyszeli niczego niepokojącego. Po chwili Hermiona przyznała sobie w duchu, ze mogła się przesłyszeć.

W pewnym momencie ponownie się zatrzymała i odwróciła się do tyłu. Tym razem chłopcom nie udało się zatrzymać i wpadli na dziewczynę.

-Cholera, Granger..

-Och, no zamknij się, Malfoy- odburknęła mu tylko.

-Dopiero teraz o tym pomyślałam, uff.. Posłuchajcie.. Harry, posłuchaj uważnie, dobrze?- spytała, wręcz przewiercając Chłopca, Który Przeżył, wzrokiem.

-Z tego, co czytałam Szepczące Mgły nie pojawiają się w dzień, ale gdyby.. Gdybyśmy na nie wpadli, to powinniśmy od razu uciekać. Inaczej otoczą nas tak, jak wczoraj. Każde z nas powinno uciec w przeciwnym, powtarzam, przeciwnym kierunku, dobrze?

-Wtedy jedno z nas pozostanie bez różdżki- powiedział Draco, obrzucając ją znaczącym spojrzeniem.

-Mówię tylko czysto hipotetycznie…

-Nie będziemy się rozdzielać, nie ma mowy- powiedział Harry- Chodźmy dalej, im szybciej wrócimy, tym lepiej.

Dwójka jego towarzyszy bez słowa ruszyła za nim.

Po godzinie niezbyt udanych prób pocieszania Molly i Narcyzy, trójka uczniów wyszła ze Skrzydła Szpitalnego. Już na korytarzu Ginny osunęła się przy ścianie na podłogę, a zamek wypełnił jej szloch.

-Hej, siostrzyczko- powiedział Ron- wszystko będzie dobrze.

-Zdajesz sobie sprawę, Ron, że nie jesteś najlepszym pocieszycielem?- odparła Ruda, a jej usta ułożyły się w delikatnym uśmiechu.

Na te słowa Gryfon tylko uśmiechnął się lekko i objął ją ramieniem.

-Rudzielcu, nie zapominaj, o tym, co powiedział Twój brat- jest z nimi Hermiona, najmądrzejsza uczennica w Hogwarcie. Ona nie pozwoli im zginąć.. To znaczy Potterowi nie pozwoli, bo co do Smoka to nie byłbym taki pewny- wtrącił Zabini, puszczając do niej oczko.

Odpowiedziała mu na to krótkim, ale szczerym śmiechem.

-Chyba lepiej będzie, jak już pójdę- dodał chłopak- Dobrej nocy.. Czy też poranka.

-Dobranoc- odpowiedziała mu cicho Ginny, a gdy Ślizgon odszedł,  z małą pomocą Rona podniosła się z podłogi.

Następnie cicho, gdyż cała reszta zamku nadal spała, udali się do Pokoju Wspólnego Gryfonów.

Hermiona szła pierwsza, raz po raz kładąc na ziemi różdżkę, by ta wskazała im kierunek. Za nią szedł Harry, następnie Draco. Nie odzywali się do siebie, cicho brnęli przez las.

-Możliwe, że tylko mi się wydaje, ale.. Czy nie jesteśmy już blisko?- spytał Malfoy, a Gryfonka chciała mu powiedzieć, że chyba zwariował, ale po chwili zauważyła to samo, co Ślizgon. Drzewa zaczęły się jakby przerzedzać, i robiło się coraz jaśniej.

Nie oglądając się na chłopców przyspieszyła kroku. Mimo, że oboje byli wysportowani, nie mogli jej dogonić. Najwidoczniej zmęczenie już dawało o sobie znać.

Po chwili usłyszeli zduszony krzyk dziewczyny. Przedzierali się ku niej coraz szybciej, gdy nagle coś na nich wpadło.

Draco szybko wysunął się do przodu, w dłoni dzierżąc różdżkę. Szybko ją jednak opuścił, gdy zobaczył, na kogo wpadli.

-Zwariowałaś?!- zarzucił Hermionie, gdy jednak zobaczył jej minę, przemówił delikatniej, choć nadal szorstko- Co się stało?

-Nie dotarliśmy do zamku?- wtrącił się Harry, a ta jedynie pokręciła energicznie głową.

-Dotarliśmy.. Tak jakby.

-O czym Ty gadasz?- warknął Ślizgon, a dziewczyna obejrzała się za siebie.

-Chodźcie tam ze mną, to sami zobaczycie, ale… Ostrzegam, że to co tam ujrzycie Wam się nie spodoba- wydusiła z siebie, a Malfoy po raz kolejny w jej oczach dostrzegł łzy.